Maalesef,annemi 18 eylülde kaybettik

Annem 18 eylül salı tarihinde talihsiz hastalığına yenik düştü.Annemin cenazesi cuma günü kaldırılmıştır.Bu blog'a artık ben tek devam edeceğim.Tekrar yazana kadar görüşmek üzere

güncelleme

Son 2 aydır hastanedeydik. Ayaklarımda yanık gibi yaralar çıktı.. Belediyeden gün aşırı gelip pansuman yaptılar.Tabii dikkatsizler kanattı ve hastanelik ettiler.3 Gün kendimi bilmeden yatmışım, tepki vermeyince eve götürün denmiş,Gözümü açtım abim dervişim orda.Abime ben ameliyat oldum mu dedim.Kendime gelemedim. Gözümü açıyorum gece bir daha açıyorum gündüz..

Son durumumuz :(

Selam ben İdil şu an neden uzun bir zamandır bir güncelleme gelmediğinin özetidir.

Şu aralar 1 hafta annem hastanede kaldığı için tabi kurtarıcı meleğimiz teyzem evde bizimle kaldı.

Ben okuldan gelince annemi değil teyzemi gördüğüm için şaşırdım ve sevindim çünkü teyzemle de vakit geçirebilecektim.Aynı zamanda korkmuştum da çünkü anneme birşey mi oldu diye.Eh, o aralar da herkes hastanede(nerdeyse) anneannem ve Tamuna hariç.Eh,anneme de hsta yatağı masa felan geldi ben durur muyum hemen bir yattım ama 1 dk bile sürmedi neyse en azından annem iyi olacak ya.Eh o kanserden kurtulamıyoruz.Tabi beni de 15 tatilde teyzem psikoloğa,sinemaya falan götürdü.Ama 3 aydır felan annemin eli ayağı tutmaz oldu ne teknolojik alet kullanabiliyor ne de elini ilk bir ayağına hafif bir his geldi gitti sonra el ve ayak hisleri gitti.şimdi değişen bir şey yok.

yeni güncellemeler için takipte kalın.

hastalık güncelleme

Hastalık iyice azdı, tabii hastalık da azdı. Önce abimin, sonra Burak'ın yardımlarıyla radyoterapi almaya başladık. 3 doz aldık ancak benim bir anda bayılmamla biraz korktuk. En son hastaneden ambulans ve 3 adam tuttuk. Bunlar beni gayet rahat taşıyıp bacaklarımı da ezip bükmediler. Bu hastalık yüzünden yetişkin bezi kullanıyorum. Dünyanın bez parasını ödüyoruz.. Ayrıca sabah uyanınca Derviş beni kaldırıp tekerlelkli ve sürgülü sandalyeye oturtuyor, sonra 4.5ta gelip beni  yatırıyor tabii oturup durmaktan bacaklar da yara oldu, gece çıkan ateş, nöbet vs...Fizik tedaviye başladım, gün aşırı geliyor. Fakat bu hafta hem radyoterapi hem  fizik beni yoracak diye 1 hft ara verdim. Salı günü  tekrar başlıyoruz.

Kadere inanmalı ya da yine yeni kanser

Daha şunun şurasında 4 yıldır beklediğimiz temiz raporunu alalı 1 ay bile geçmeden bir anda sabahları ayağa kalktığımda sanki pamuklara basıyormuşum gibi hissetmeye başladım. Buna ilaveten aniden 1 haftada bir anda azalan ayak hislerim yüzünden bir nörolağa gittim. Psikiatri ve huzursuz ayak için verilen bazı ilaçları kesti falan filan. Fakat ilacı kesmemize rağmen hiç bir değişiklik olmadı. Bizde tekrar bu doktora gittik,ancak o doktor o gün izinliymiş. Abimle Dervişle her zamanki hastanemizdeki nörolağa gittik. Şikayetlerimizi anlattık. Kadın metastazdan şüphelendi ve hemen kontrastlı mr istendi.Gidip filmi çektirdik ve raporun çıkmasını beklemeden hem nörolağa hem onkoloğa görüntüleri verdik ve korkulan oldu. Gene kanser. 10 seans radyoterapi göreceğim. Yeni çıkan tümorlerden  biri omurgaya baskı yaptığından ayaklarımı hissedemiyormuşum.
İlk kez kendimi muhtaç hissettim. 1 haftada bastonla yürümekten tek başıma hiç bir şey yapamadan, yataktan kalmak, yatağa yatmak, tuvalete gitmek, orada sürekli düşmek, kilo olunca yerden seni kaldırsın diye kapıcıyı, yan komşunuzu çağırmak, çamaşırlarınızı bile evdeki hanım giydirisin. Çok ağır geldi bunlar, çok. P.pomda hasta ördeği, Derviş'i bekliyorum ki gelip beni kaldırsın, yatağa yatırsın diye....
Ben ablamla günlere gidebiliyordum, merdivenleri inip çıkabiliyordum, kendi kendime bastonla yürüyebiliyorum derken bunları yaşamak çok ağır geldi bana... Beterin beteri varmış.
Fakat o gün öteki nörolog işe gelseydi benim ilaçlarımı değişirdi,bu nörolog ise bu yeni kanserin bulunmasına sebep oldu,işte kader...
Sonra hemen radoterapi onkoloğuna  gittik. 10 seans radyoterapi verdiler, tabii hemen başlandı.
Beni götürmek öyle söylendiği gibi kolay olmuyor. Asansörle giriş katına iniyoruz ama girişten aşağı inmek için 3 kademeli merdiveni kapıcımızın yaptığı tahtadan rampalarla iniyoruz, ancak tersten indirmeleri ve 2 kişi de ben tekerlekli sandalyeden düşmeyeyim diye tutuyor. Arabaya gelince biri tekerlekli sandalyeyi kaymasın diye tutuyor, Derviş arabanın kapısını açıp beni kaldırıyor ve arabanın koltuğuna oturtuyor. Radyoterapi yerine varınca aynı işlem tekrarlanıyor.
Elleri, ayakları tutmayan  biri olarak tek başına tuvalet ihtiyacını karşılamak çile. Yine 2 kişiye ihtiyaç oluyor ancak Derviş'in bütün gün beni evde beklemesi mümkün değil, çünkü ne zaman yürüme kabiliyetime kavuşacağım belli değil. Evdeki hanım beni tek başına kaldırmaya çalıştı ama ben kendime hakim olamadığından yere düşüyordum. İri kıyım yan komşumuz ki eşimin orta okuldan arkadaşı veya kapıcı beni kaldırdı. Sonuç Derviş bana tuvalete girebilen, altı delik ve altında tuvaletini otururken bile yapabileceğin bir kovası var. Daha ilk zamanlar Derviş bana bunlardan alalım dedi ama ben kendimi kötü hissederim diye aldırmadım. 3 gün sonra boyun eğmek zorunda kaldım, ablam eşortman altlarını kesti, böylece Derviş sabah ben kalkınca beni koltuğa oturtup öyle işe gidiyor, bende yerimden kalkmadan tuvalet işimi hallediyorum. Tuvaletini yapınca alttaki kovayı çıkarıp benim temizliğimi yapıyorlar ve kova yıkanıp, çamaşır sulu musluk suyu ile dezenfekte ediyorlar. Hiç istemediğim bir konu ise bu oturaklı tekerlekli sandalyede uzun süre oturmaktan bacağımın tekerlekli sandalyeye değen yer alerji yaptı. Zaten onkoloğa gitmeden idra tutamama, büyük apdest kaçırma ve tuvalet ihtiyacımı hissedemediğimden hasta bezi aldık. İlk 3-4 gün acemilikten tam randıman alamadık ama ablamın nalburdan aldığı kalın naylon ve alezler ile bez kullanmaya alıştık. Tabii öne 3-4 markadan 1 kutu alıp denedik fakat bunlar benim sinirlerimi yeteri
kadar bozdu ve son darbe 2 gündür ağzımın sol yanı hareket ettirememek şeklinde oldu.
İnternette bir sitede  baktım ve hiç benim kadar çabuk his kaybı yaşayan olmamış. Hep aylardan hatta senelerden bahsediyorlar. Hepsi fizik tedavi görnüş, viz kendi onkoloğomuza sorduk, o da radyoterapinin kemiği aşırı incelttiğinden dolayı fazla zorlanmaması gerektiği, radyoterapi bittikten sonra bir süre beklemeyi ve gidişata göre fizik tedaviye başlanabileceğini söyledi. Böyle b.mbok durumda bekliyorum...
Lütfen kanser hastaları en ufak bir değişiklikte hemen, acil doktorunuza gidin. Sakın geçer diye beklemeyin

Yan etki nakavt etti

Kanser tedavileri başladıktan sonra aralıksız depresyon tedavisi de görüyorum. Uyku problemlerim de başladı ve psikiatri doktoru bunun içinde ilaç verdi. Fakat uzun süredir çok nadiren olan bacaklarımı sürekli hareket etmeme neden olan bir sıkıntı yaşamaya başldım. Önce romatizma zannettim, dizlik alıp taktım. Omuzum için verilen ilaçlardan merhem ve sprey olanları dizlerime sıktım, ancak onlarda işe yaramayınca nöroloji doktoru teşhisi "huzursuz bacak sendromu". Hastalıklarımda afilli, düşük parmak, donuk omuz, huzursuz bacak.....!
Psikiatr bana bir ilaç verdi. Bu arada oraya bastonla gittim. Bu ilacı 10 gün kullandım, salak kafam prospektüse bakmamışım. 1 hafta sonra ayak tutmamakta, oturduğum yerden kalkamamakta ve tutunrak indiğim merdivenlerden inip-çıkamamaya başladım. Psikiatriye telefon açıp durumu anlatınca 1 olan dozu 1/2 içmem söylendi. Vallahi hocam ben bunu içmiycem, çünkü benim bacaklarım zaten tutmuyor, bunu içersem yatalak olurum dedim. Doktor tamam dedi.
Ya, be Allah'ın kulu, beni görüyorsun bastonla zor gidip geliyorum, bana yan etkisi bu kadar ağır olan bir ilacı niye veriyorsun? O kadar gelişme sağladıktan sonra şimdi tuvalete bile beni başkası götürüyor! Moralim yerlerde... Siz siz olun prospektüsü okumadan ilaç almayın!

12. yaş günümüz

60'lı notlar aldığından doğum günü kutlaması iptal edilmişti. Bizim kutlamalar öğlen ana sınıfından beri arkadaş olduğumuz grupla, akşam ablamlar, abimler, görümcemlerle aile kutlaması şeklindeydi.
Tabii doğum günü iptal dediysek çekirdek aile pasta da kesmeyecek değildik herhalde.
Okuldan geldi, bir haftadır aradığım yılbaşı ağacı süslerini bulunca İdil'le  çam ağacımızı da kurduk. Akşam yemeğinden sonra fotoğraf çekeriz diye ben giyindim, beni görünce hatun durur mu? O da giyindi. Biz iş çıkışı pasta alacak Derviş'i beklerken kapı çalındı. Derviş diye kapıyı açınca ablam ve eniştem geldi. 10 dk sonra ise ellerinde rengarenk balonlarla abim ve yengem içeri girdi. En son pastayla Derviş'im geldi. Tam bir süpriz parti oldu. Kuzum çok sevindi, mutlu oldu. O mutlu olunca bizde mutlu olduk tabii. Ben bu aileyi nasıl sevmem ya?