Halaven yan etkiler güncelleme

Bu Halaven postları çok okunduğundan bilgi vermek amaçlı devam ediyorum. 3 hafta önce aniden yere düşmeler başladı. Benim kemiklerimde de kanser olduğundan benim düşmemem lazım. Çünkü çabuk kırılıyor ve iyileşmesi zor oluyor. Üst üste 2 gün düştüm, tabii kilo olduğundan düşmeler insanı bayağı sarsıyor. Bu sebeple bana "Dikkatli ol,acele etme" deyip durdular.
Kilo olayında , iştahsızlık yapıyor Halaven. 16 senedir kanserle boğuşan biri olarak kilom hep arttı. Doktorlar inatla "Hayır" dese de Taxol vs türevleri kortizonlu ve 78 kg ile başladığım kanser yolculuğum en son tiroid kanserinde 120 kg ile tavan yaptı. Rejim yapmadan zaman içinde 106 kg düştüm. Halaven'e başladığımda 106 idim, şu an 90 kg'ya düştüm. Yapı olarak kalıplı olduğumdan kısa sürede bu kadar kilo kaybı doktorumuzu rahatsız etmedi. Düşmeleri söylediğimde Halaven'in bazen sinir uçlarında tahribat yapabildiğini söyledi. Benim el parmaklarım uyuşuk, öyle şişe falan açamıyorum. Ayak parmaklarımdaki hissizlik nedeniyle bir anda ayağım dönüyor ve düşüyorum ya da dengemi kaybediyorum. Hadi bunlara alıştık. En azından kendim kalkıp kendi suyumu dolduruyorum, tuvalete gidebiliyorum, oturup bilgisayarda vakit geçirebiliyorum. Pazar sabahı su almaya gittiğim mutfakta bir anda sırtüstü halıya yayıldım.  Derviş'in yataktan bir koşması vardı ki, garibim ödü koptu. Ertesi gün kolumda şişlikler oluştu ve çok kötü bir ağrı peydah oldu. Öyle ki kolumu hiç kullanamadım. Misal tuvalete gidip çamaşırını çıkaramak gibi, giyinmek gibi, su içmek için kolunu kaldırmak gibi aklınıza ne gelirse yapamadım. Kolumla kuvvet alıp ayağa kalktığımdan artık kendi başıma ayağa kalkamıyorum. Bu durumda hayatımda ilk kez kendimi düşkün ve muhtaç hissettim. Bu durumu hiç sevmedim. Derviş'i çağır tuvalete git, adam beni ayağa kaldırıyor yoksa ters dönmüş kaplumbağa gibi debelenip duruyorum. Zaten zor merdiven inip çıkıyordum, iyice imkansız oldu. Bugün kan vermemiz gerektiğinden mecbur hastaneye gittik ve halsizlik nedeniyle tekerlekli sandalyeyle gezdim. Laboratuara girip "Yeni makam arabamı nasıl buldunuz?" esprisi yaptım. Derviş'te doktora "Ben bu hatunu istemiyorum, size bırakmaya geldim" demez mi?
Aslında Halaven'in bir de depresyon etkisi var ki zaten ben tedavilerin başından beri anti depresan kullanıyorum. Fakat şimdi bu ekstra sıkıntılar nedeniyle bazen çığlık çığlık bağırmasım geliyor. İdil'de bana yapışık halde yaşamak istiyor, dibimde yatıyor. Tahammül sınırlarım çok ama çok zorlanıyor. Çocuk sevdiğini göstermek istiyor ama benim üstüme sanki karabasan çöküyor, nefes alamıyorum, daralıyorum. O zaman "Kızım her yerim ağrıyor, üstüme yatma, yanıma yat" diyorum. Üzülüyor ama ben dayanamıyorum.
Bir de bu düşkünlük bende "Kötüye gidiyorum" hissi uyandırdı. Hastanede yumurtalık kanseri olan yatan bir hasta vardı. Kadın bitmiş, kocası Derviş'e "Buraya düştü, artık yaşamaz. Ölür yakında" demiş. Derviş kızmış "Biz 16 senedir uğraşıyoruz, siz ne çabuk pes ettiniz! Sakın eşinizin yanında bunları hissettirmeyin! Kadıncağızı güldürün" demiş. Ben de bir anda artık gidiciyim moduna girdim. 
Ve işin tuzu biberi olarak bu yıl ilkokulu bitireceklerinden yapılacak baloları. Ne hayallerim vardı, kıyafetimi bile planlamıştım. Ancak balo için sadece Mayıs 15'i kalmış ki o tarihte tedavi devam ettiğinden şimdiki durumumu da göz önüne alarak baloya gidemeyeceğim. O gün kızımı kuaföre götüremeyeceğim. Anne-kız süslenemiyeceğiz. Ablam meleğim ve babasıyla gidecek. Ablam saçını yaptıracak.
Artık çok ama çok ama çok ama çok sıkıldım, yoruldum, Polyannacılık bile zor geliyor. İlk mezuniyeti kaçıracağım. Umarım bu kaçırdığım son şey olur.