Şükür

Çıktık ameliyattan çok şükür. Doktora giderken arabada kendimi tutmaktan bir hal oldum. Bas bas bağırıp kaçasım geldi çocuğu da kapıp. İlk önce damar yolu açıldı ve ilk krizi orada yaşadık. Hemşirelerin ikna çabasına benim sakince konuşmam eşlik edince kriz kısa sürede aşıldı. Sonra ameliyat kıyafeti giymemek için mızıldandı. Sonra bone takmamak için. Bu arada 2 kez sakinleştirici yapıldı ama bizim cingöz öyle çok sakinlemedi..Bize verilen saatten 1 saat geç girdi ameliyata. Kapıya kadar gittik babası ve dayısıyla. Teyze evde anneanneye baktı, yemek yaptı bize sağolsun. Onu kapıda "anne" diye ağlarken bırakmamla benim Derviş'e yapışıp zırıl zırıl ağlamam bir oldu. Epey bir ağladım,sonra sustum. Tam 1 saat sonra yine ağlayarak çıktı. Kendini açmaya çalışıyor, kalkmaya çalışıyor, konuşmaya çalışıyor, olmuyor. Neyse böyle yarım saat ağladıktan sonra kustu. Tabii ağzından ve burnundan kan geldi ancak doktor olacak dediği için çok tırsmadım. Kusunca biraz açıldı, hemen peşine ağrı kesici yapıldı ve 1.5 saate yakın uyudu. Uyandı su içti, eve gitmek istedi. Sonra tv izledi, dondurma yedi ve saat 16.00 gibi eve döndük. Evde biraz daha mahmurlaştı. Sonra açıldı popo salladı. Sonra yine yoruldu ve 21.00'de ilaçları için uyuttum.
Şükür sağsalim geldik ama ömrümden kaç yıl gitti bilmem. Gözümden uzakta, tanımadığımız kişilere bırakınca ve hiçbir şekilde müdahale şansımız olmayınca kendimi çok kötü hissettim. Ama çok şükür ki şimdilik herşey yolunda.