Sanırım artık hep mutsuz olacağım

Yer : Evin balkonu
Saat : 09.35
Sahne : Kahvaltı sofrası
Kahramanlar : Zottik, Pamuk, Potuk ve zavallı anne

Anne her sabahki gibi kahvaltıyı hazırlamış, Pamuk'u kaldırmış, Pamuk'un kayısı ve sıcak suyunu hazırlamış, Zottik için 2 adet tost ekmeğinin kenarlarını kesmiş, birine sürme peynir, diğerinin yarısına tereyağ, yarısına ise kakaolu ezme sürmüş, 6 zeytini çekirdeklerinden ayırmıştır.
Bu arada Zottik şahıs elinde haşlanmış yumurtası, cıvıldamaktadır.
Dünyanın en güzel yumurtası ona aittir. Allah'ım ne şanslıdır. Hele de bakın ne kadar sevimli bir yumurtadır. Bembeyazdır,çok tatlıdır diye hem konuşmakta hemde elinde yumurta ile oynamaktadır. Yumurta acaba bacaklarından aşağı kayabilir midir? Denemelidir değil mi?
Denemenin 4 veya 5. ki bu arada zavallı anne
"Kızım yapma, düşer o yumurta" dese de o zottik ısrarla söz dinlememektedir.

Bu arada kaçınılmaz olan yaşanır, yumurta yere düşer. Potuk hışımla tabii yaşlılığın elverdiği hışımla masa altına hamle yapar, Zottik ondan da evvel aşağı inmiştir. Yumurta kırılır ve Zottik masanın aşağısından yukarı çıkarken kulağını çarpar. Peki burda TEK suçlu kimdir?

Ahanda bu zavallı!

Baksanıza, bakışları bile nasıl hilekar!:)D
Zottik

hemen hali hazırda bulunan gözyaşları ile ağlar. Potuk'a küsmüştür! Tek suçlu O'dur! Kulağını onun yüzünden vurmuştur! Sırtını döner, ağlar ve
"Çok mutsuzum! Sanırım artık ömrümün sonuna kadar mutsuz olacağım" der!
Bu esnada teyze telefonla arar. Yarın ki misafirler için o da yardım etmek istemektedir. Sonra bu durum itina ile ona anlatılır. Teyze ile telefonda konuşmak istemeyen Zottik ikna edilir. Teyze ona
"Ben yarın gelince Potuk'un kı.çına terlikle vuracağım" demiştir. Öyleyse sorun yoktur. Yaşasın geri gelen mutluluk!
Pamuk'sa

sanki o sofrada değilmiş, olaylara hiç şahit olmamış, telefon konuşmasını duymamış gibi-ki doğrudur o tüm dikkati ve enerjisini kahvaltısına vermiştir-
"Ne diyor ablan?" diye sorar.
Zavallı anne ise
"Allah sana bu delilerle yardım etsin dedi" der! Haydi hep beraber söylüyoruz "AMİNNN!"